Elektrifikasyon, içten yanmalı motorlar ve gaz kazanları gibi fosil yakıtları kullanan teknolojilerin veya süreçlerin, elektrikli araçlar veya ısı pompaları gibi elektrikle çalışan eşdeğerleriyle değiştirilmesi anlamına gelir. Bu değişiklikler genellikle daha verimlidir, enerji talebini azaltır ve elektrik üretimi karbondan arındırıldıkça emisyonlar üzerinde artan bir etkiye sahiptir.

​Nükleer enerji, 1789 yılında Uranyum’un keşfi ile başlayan ve 1934 yılında atomun parçalanması ile devam eden süreçte politikacılar, bilim insanları ve sanayicilerin gündemine girmiştir. Diğer birçok teknolojik gelişmede olduğu gibi önce askeri ve savunma amaçlı başlayan çalışmalar daha sonra ticari olarak devam etmiştir. Birçok ülke nükleer enerjiden faydalanılması yönünde yoğun çalışmalar gerçekleştirmiş, bu çalışmaların neticesinde atomların parçalanması sonucu açığa çıkan ısı enerjisini elektrik enerjisine dönüştürecek sistemler geliştirilmiştir. Bu sistemler, diğer bir deyişle nükleer santraller, nükleer enerjinin güvenli, kontrollü ve sürdürülebilir bir şekilde elde edilmesini sağlamaktadır.

Akıllı şebekeler, maliyetleri en aza indirirken ve şebekenin istikrarını ve güvenilirliğini korurken, elektrik arz ve talebini gerçek zamanlı olarak daha iyi eşleştirmek için dijital teknolojileri, sensörleri ve yazılımı kullanan elektrik ağıdır.

Diğer bir deyişle şebeke ölçeğinde depolama, enerjiyi depolayabilen ve daha sonra onu daha avantajlı bir zamanda şebekeye geri sağlayabilen, elektrik şebekesine bağlı teknolojileri ifade eder; örneğin, güneş enerjisinin bulunmadığı gecelerde veya elektrik kesintisine neden olan bir hava olayı sırasında. elektrik üretimi. En yaygın kullanılan teknoloji, suyun bir rezervuara pompalandığı ve daha sonra farklı bir zamanda elektrik üretmek üzere serbest bırakıldığı pompalı depolamalı hidroelektrik enerjisidir, ancak bu yalnızca belirli yerlerde yapılabilir. Piller, geniş bir kapasite yelpazesinde her yere monte edilebildiklerinden artık giderek büyüyen bir rol oynuyorlar.